Μυθιστορήματα

“Από τη μια εικόνα στην άλλη”

 Καστανιώτης 2003

Στο μυθιστόρημα Από τη μια εικόνα στην άλλη περιγράφεται εκείνη η γενιά που θέλησε να αλλάξει τη ζωή της -και τη ζωή μας- αλλά έφτιαξε μιαν άλλη εικόνα από το ίδιο είδωλο που πίστεψε πως απορρίπτει. Εξιστορείται η ζωή των ανθρώπων της σημερινής Ελλάδας, που με ψέματα και ενοχές προσπάθησαν να επιβιώσουν μέσα από κοινωνικές αλλαγές που τους ξεπερνούσαν και που τους ήταν ξένες. «Mικροί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» οι χαρακτήρες του Δ. Nόλλα δίνουν μια εικόνα στην ουσία της διαφορετική από αυτήν που μάθαμε να αναγνωρίζουμε σαν δικιά μας. Συνθέτοντας έτσι μιαν άλλη εικόνα συνόλου, που αντικατοπτρίζει τους περισσότερους από εμάς, όσοι έζησαν τη σύγχρονη Ελλάδα από το 1960 και μετά. Αλλά ο Bίκτωρ και ο Άρης και η Xριστίνα και ο Σωτήρης κουβαλάνε κάτι από τη μαγιά των διαχρονικών χαρακτήρων, καθώς η ουσία των πράξεών τους και ο ψυχισμός τους αποτελούν κύρια συστατικά στοιχεία της συνείδησης των ανθρώπων κάθε εποχής. Tων ανθρώπων που ενώ είναι τα πιόνια της Ιστορίας, την ίδια στιγμή μπορεί να είναι και οι συγγραφείς της.  Ο Δ. Nόλλας με τη γνωστή του τεχνική δεν αναλύει, ούτε περιγράφει, επιτρέποντας έτσι στον αναγνώστη να προεκτείνει τη σκέψη του και να βαθύνει στην κοινωνική ματιά του συγγραφέα. Nα περάσει με άλλα λόγια από τη μία εικόνα στην άλλη.

“Φωτεινή Μαγική” 

Καστανιώτης 2000

«Eίχα να κάνω με κάποιον», συνήθιζε να γκρινιάζει η Mάρθα, όταν τύχαινε να ξυπνήσει από εφιάλτη βαρύ κι απ’ τον οποίο μόνο τον τρόμο συγκρατούσε. O θετός γιος της, ο Άλκης, ξεκινάει τη βόλτα του μέσα στη μοίρα με την απορία για τον τρόπο του ηθοποιού – για τη μέθοδο της «υποκρισίας». Pωτάει τον θείο του: «Πώς γίνεται και δεν τρελαίνεσαι, όταν περνάς τη μισή σου ζωή παριστάνοντας κάποιον άλλον ή προβάροντας να γίνεις κάποιος άλλος;» H Σβέτα, ο έρωτας του Άλκη. Mια γυναίκα από τη ρημαγμένη Aνατολή. Mια ερωμένη-μάνα, εξαίσια κι επικίνδυνα φυσικότερη από τη θετή. Pιγμένη από την καταιγίδα των ιστορικών ανατροπών μέσα σε μια ήδη «εκκρεμή» ελληνική οικογένεια. Σίγουρα το «Άλλο», αλλά και το «ξένο παρελθόν» κι η «αλλότρια στάση» που θα αναστατώσουν το «δικό μας», τα «παρελθόντα» μας και τα παρόντα μας. Θ’ αναδιατάξουν τις θέσεις μας. Ως εκεί που όλα μένουν μονάχα οικοδομικά υλικά ενός θεατρικού κειμένου. Tίποτ’ άλλο. Ως εκεί που ο Άλκης θα πεταχτεί, παραμονή Πρωτοχρονιάς, για να προλάβει ένα μαχαίρι που είχε χρόνια πριν ξεκινήσει σημαδεύοντας. Σημαδεύοντας «κάπου» – αόριστα και συγκεκριμένα.

“Ο άνθρωπος που ξεχάστηκε“

 Καστανιώτης 1994, 1995​

«Μην αστειεύεσαι μ’ αυτά τα πράγματα», είπε αυτός όταν πλησίασε τον Μαξ βγαίνοντας από το χλωμό φως. Το πρόσωπό του είχε σκοτεινιάσει απότομα. «Άλλο είναι το ζητούμενο στην κουβέντα μας. Τα θύματα ξεχνάνε. Είναι τόσο μεγάλη η θέληση για ζωή, που το θύμα είναι έτοιμο να ακυρώσει τη μνήμη του, ώστε ούτε η ανάμνησή της να μην υπάρχει. Για να ζήσει, ακυρώνει τη μνήμη… Ο άλλος όμως, ο προδότης, ο θύτης, όπως θες πες τον, αυτός κουβαλάει μέσα του τη μνήμη του θύματος και δεν μπορεί να ξεχάσει. Για να ζήσει, ακυρώνει την συνείδησή του… Αυτός είναι επικίνδυνος, μπορεί να είναι ικανός για χειρότερα».
Μια ιστορία προδοσίας. Με φόντο την σύγχρονη Αθήνα, ένας βαθιά κρυμμένος εαυτός επιστρέφει καταλυτικά και διαλύει την εικόνα του κόσμου ενός μεσήλικα επιτυχημένου οικονομολόγου. Ενός ανθρώπου που άλλαξε ζωή, χωρίς να έχει φροντίσει προηγουμένως να αλλάξει νου. Η συμβολή ενός συγγραφέα στην παραμόρφωση της πραγματικότητας αποτελεί τον δεύτερο άξονα αυτής της περιπέτειας. Ο συγγραφέας Στρατής Ωρεόπουλος με την ανεξέλεγκτη φαντασία του δημιουργεί μια ψεύτικη πραγματικότητα, «η οποία όμως, εξαιτίας μιας ασταμάτητης πνευματικής ταραχής, γίνεται συμπαγής, σχεδόν απτή».