Συλλογές

“Νίκος Παναγιωτόπουλος”

Αιγόκερως, 2003

Συμμετέχουν και οι:

Λευτέρης Βογιατζής, Κώστας Βρεττάκος, Βένα Γεωργακοπούλου, Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, Ηλίας Κανέλλης, Μαρία Κατσουνάκη, Σταμάτης Κραουνάκης, Κωνσταντίνος Κυριακός, Στάθης Λιβαθηνός, Αλέξανδρος Μουμτζής, Δημήτρης Μπάμπας, Νίκος Ε. Παναγιωτόπουλος 1941-, Κωστής Παπαγιώργης, Βαγγέλης Ραπτόπουλος, Βαγγέλης Σεϊτανίδης, Γιάννης Σολδάτος, Θόδωρος Σούμας, Εύα Στεφάνη, Μισέλ Φάις, Άγγελος Φραντζής, Διονύσης Δ. Φωτόπουλος, Δημήτρης Χαρίτος

Προς τα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο ελληνικός κινηματογράφος ευτύχησε να έχει τρεις σκηνοθέτες, όχι μόνο διεθνούς βεληνεκούς, αλλά και με αυτόνομη, νεωτερική και ξεχωριστή γραφή. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν συνδέονται ως προς την ομοιογένεια και την επικοινωνία των αισθητικών επιλογών, ενώ ξεχωρίζουν από την διαφορετικότητα των δημιουργικών κινηματογραφικών τους προτάσεων. Το μόνο κοινό, ενοποιητικό στοιχείο τους είναι η γενναία, ρηξικέλευθη και αποτελεσματική αναθεώρηση των θεματικών και αισθητικών επιλογών του παλιού εμπορικού εγχώριου κινηματογράφου που, άλλωστε, τότε έπνεε τα λοίσθια, παραδομένος άνευ όρων την τηλεοπτική πλημμυρίδα. Η πρώτη ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου (“Τα χρώματα της ίριδος”) ήταν η πιο απρόσμενη δημιουργία του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου· γιατί έμοιαζε να παρακάμπτει τα επείγοντα αιτήματα εκείνου του κινηματογράφου, που τότε ήταν η σχέση του με την αναγκαιότητα της ιστορικής μνήμης (“Μέρες του ’36″, και “Ο θίασος” του Αγγελόπουλου, “Χάππυ Νταίη” του Βούλγαρη), ή τη ριζοσπαστική οπτική πάνω στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα (“Αναπαράσταση” του Αγγελόπουλου, “Το προξενιό της Άννας” του Βούλγαρη). Ο Παναγιωτόπουλος έδωσε μιαν άλλη διάσταση, εξίσου σημαντική. Ο δικός του κινηματογράφος ερχόταν απ’ τη γαλλική nouvelle vague, όχι όμως σαν μια τυπική, ελληνική εκδοχή της, μια μίμηση της ελευθερίας και της ανατροπής που ο Godard κυρίως είχε διαμορφώσει, αλλά σαν εντελώς νέα κινηματογραφική πρόταση, με πλήρως διαμορφωμένη την προσωπική χειραφέτηση της κινηματογραφικής γραφής. […]

(από την εισαγωγή του Μιχάλη Δημόπουλου)

“Το ταξίδι στην Ελλάδα” 

Καστανιώτη, 2009

Συμμετέχουν και οι:

Τηλέμαχος Αλαβέρας, Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, Έλλη Αλεξίου, Πέτρος Αμπατζόγλου, Μέλπω Αξιώτη, Ρένος Η. Αποστολίδης, Βασίλης Βασιλικός, Ηλίας Βενέζης, Γεώργιος Μ. Βιζυηνός, Δημήτριος Βικέλας, Δημοσθένης Βουτυράς, Αλκιβιάδης Γιαννόπουλος, Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ, Πέτρος Γλέζος, Γεράσιμος Γρηγόρης, Σωτήρης Φ. Δημητρίου 1955-, Στρατής Δούκας, Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Ιουλία Ιατρίδη, Γιώργος Ιωάννου 1927-1985, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Τόλης Καζαντζής, Μ. Καραγάτσης, Ανδρέας Καρκαβίτσας, Ιωάννης Δ. Κονδυλάκης, Μάρκος Λαζαρίδης, Μενέλαος Λουντέμης, Χριστόφορος Μηλιώνης, Κωστούλα Μητροπούλου, Μιχαήλ Μητσάκης, Στράτης Μυριβήλης, Λιλίκα Νάκου, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, Κατίνα Γ. Παπά, Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος, Έλλη Παπαδημητρίου, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Όμηρος Πέλλας, Σπύρος Πλασκοβίτης, Εμμανουήλ Δ.Ροΐδης, Αντώνης Σαμαράκης. Ανθολογούνται επίσης οι: Νίκος Νικολαΐδης, Γιάγκος Πιερίδης, Γαλάτεια Σαράντη, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Γιάννης Σκαρίμπας, Τατιάνα Σταύρου, Γιάννης Γ. Σφακιανάκης, Περικλής Σφυρίδης, Κώστας Ταχτσής, Στρατής Τσίρκας, Καίη Τσιτσέλη, Μάριος Χάκκας, Πέτρος Χάρης, Κώστας Χατζηαργύρης, Δημήτρης Χατζής, Γιώργος Χειμωνάς, Χρήστος Χρηστοβασίλης.Νίκος Νικολαΐδης, Γιάγκος Πιερίδης, Γαλάτεια Σαράντη, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Γιάννης Σκαρίμπας, Τατιάνα Σταύρου, Γιάννης Γ. Σφακιανάκης, Περικλής Σφυρίδης, Κώστας Ταχτσής, Στρατής Τσίρκας, Καίη Τσιτσέλη, Μάριος Χάκκας, Πέτρος Χάρης, Κώστας Χατζηαργύρης, Δημήτρης Χατζής, Γιώργος Χειμωνάς, Χρήστος Χρηστοβασίλης.

Μια ανθολογία ελληνικού διηγήματος του εικοστού αιώνα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα εγχείρημα συνολικού χαρακτήρα. Οφείλει να αποτυπώνει μέσα από κατασταλαγμένες μορφές τόσο τις περιπέτειες της γραφής όσο και της γλώσσας αλλά και της χώρας που ανέδειξε τους επιλεγμένους διηγηματογράφους. Όσο απαραίτητοι είναι σε μια ανθολογία οι δημιουργοί-αγκωνάρια, οι δημιουργοί που σ’ αυτούς αναφερόμαστε αυθόρμητα, σχεδόν χωρίς σκέψη, άλλο τόσο ενδυναμώνουν την ανθολογία αυτή οι δημιουργοί ήσσονος σημασίας. Οι συγγραφείς δηλαδή που αποτυπώνουν «στιγμές» και «εικόνες» ταπεινές και φαινομενικά ασήμαντες, που συχνά ξεφεύγουν από τον χείμαρρο των καταστάσεων που αναδεικνύουν τα κορυφαία μεγέθη. Και στη μία και στην άλλη περίσταση πρόκειται για δημιουργούς που η ιστορία της λογοτεχνίας έχει ήδη κατακυρώσει. Γιατί μια ανθολογία που φιλοδοξεί να περικλείσει έναν αιώνα δεν είναι δυνατόν να αναφέρεται σε πειραματικές, ανιχνευτικές τάσεις, αλλά μονάχα σε ό,τι έχει ήδη καταξιώσει ο χρόνος και η μνήμη.

“Σύγχρονη ελληνική πεζογραφία”

Αλεξάνδρεια, 2002

Διεθνείς προσανατολισμοί και διασταυρώσεις
Συμμετέχουν και οι:
David Connolly, Βαγγέλης Αθανασόπουλος, Θανάσης Βαλτινός, Ευριπίδης Γαραντούδης, Μάρω Δούκα, Αλέξης Ζήρας, Τάκης Καγιαλής, Γιώργος Καλογεράς, Βαγγέλης Καλότυχος, Δέσποινα Λαλά-Κριστ, Β. Λαμπρόπουλος, Άρης Μαραγκόπουλος, Χριστόφορος Μηλιώνης, Νίκος Α. Παπανδρέου, Άλκηστις Σουλογιάννη, Α. Σπυροπούλου, Έρση Σωτηροπούλου, Δημήτρης Τζιόβας, Σώτη Τριανταφύλλου, Θ. Τσιμπούκη, Στρατής Χαβιαράς, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Πώς διαμορφώνεται η ταυτότητα της ελληνικής πεζογραφίας μετά την “έκρηξη” που σημειώθηκε στο τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα και ποια είναι η θέση της σε ένα τοπίο αυξανόμενης παγκοσμιοποίησης και ηγεμονίας του αγγλόφωνου πολιτισμού;
Τα κείμενα του τόμου διερευνούν τις νέες μορφολογικές και θεματικές τοπογραφίες του ελληνικού μυθιστορήματος και επιχειρούν να το τοποθετήσουν στον λογοτεχνικό χάρτη της Δύσης με πυξίδα τις σύγχρονες τάσεις της κριτικής θεωρίας (από τον φεμινισμό και τον μεταμοντερνισμό ως τη μετα-αποικιακή και την πολιτισμική κριτική). Παράλληλος στόχος είναι η κριτική παρουσίαση των τρόπων διάδοσης και των προοπτικών του ελληνικού μυθιστορήματος στο εξωτερικό. Νοητός άξονας της παρούσας έκδοσης είναι επομένως η γνώση του εαυτού μέσα από τη συνάντηση και την αντιπαραβολή με τον (πολλαπλό) άλλο, η ανάγνωση της ελληνικής πεζογραφίας μέσα από ξένες λογοτεχνίες και διεθνείς θεωρίες.
Τη “χαρτογράφηση” τέτοιων διασταυρώσεων και προσανατολισμών, μέσα από συγκριτικές μελέτες, προβληματισμούς και προσωπικές μαρτυρίες, αναλαμβάνει μια πλειάδα από πανεπιστημιακούς ερευνητές, κρατικούς λειτουργούς, κριτικούς, μεταφραστές και συγγραφείς, βασικούς συντελεστές της σημερινής λογοτεχνικής σκηνής.

​​”Η Παναγίτσα του μπερντέ”

Μεταίχμιο 2002

15 Διηγήματα από 15 Έλληνες πεζογράφους, που με τις πένες τους αποτελούν και χαρακτηρίζουν αυτό που ονομάζουμε σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.
Τα διηγήματα τους αυτά δημοσιεύονται για πρώτη φορά σε μορφή βιβλίου, στους πέντε μικρούς τόμους που μόλις κυκλοφόρησαν. Η σειρά είναι στημένη σαν πυραμίδα και η αρίθμηση των βιβλίων συμπίπτει με τον αριθμό των διηγημάτων σε κάθε τόμο.
Στις ιστορίες των δεκαπέντε διηγημάτων θα γνωρίσουμε την υποτακτική υπηρέτρια Γκαλίνα και τον μεθύστακα άντρα της, το κρητικόπουλο που ζει με τις διηγήσεις της γιαγιάς του, την κυρία Λελέ που πενηνταρίζει με τις σιλικόνες και τα λέιζερ, τον τραγουδιστή Τσιτσάνη, τον φύλακα ενός κοιμητηρίου, την Αλβανίδα Ναζό που φτάνει στην Ελλάδα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και πολλούς άλλους. Θα ταξιδέψουμε σε πολλούς τόπους και σε διαφορετικές εποχές: από τον Πειραιά της δεκαετίας του ’60, στην Κρήτη, και από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα της δεκαετίας του ’90. Μικρές ιστορίες που από μόνες τους αποτελούν ένα ολόκληρο σύμπαν και αποκαλύπτουν ανθρώπινες σχέσεις, αναζητήσεις, αναμετρήσεις με τον ίδιο τον εαυτό μας.​