Για τον Δημοσθένη Κουρτοβικ –και για πολλούς άλλους– η πιο εντυπωσιακή νουβέλα της χρονιάς ήταν το Πέμπτο Γένος του Δημήτρη Νόλλα (Εκδ. Καστανιώτη). Έχει –λέει– αρκετές αντιρρήσεις για το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά συνολικά το βρίσκω «αξιόλογο πεζογράφημα». (Προσωπικά, ύστερα απ’ όσα έχουν δει τα μάτια μας, το βρίσκουν και… προφητικό). «Περιγράφοντας –λέει– μια κατάσταση όπου ένα άλλοτε ενιαίο ανανεωτικό κίνημα έχει αποσυντεθεί σε στυγνούς δυνάστες και ανερμάτιστους, παραιτημένους αλλά ύποπτους στην καινούργια εξουσία πρώην επαναστάτες, έρχεται να υποδείξει μια εντελώς καινούργια παράμετρο της ελληνικής πραγματικότητας, να υπαινιχτεί ότι έχουμε απομακρυνθεί σήμερα πάρα πολύ από τις συνθήκες, στις οποίες πλάστηκαν οι μύθοι της συνείδησής μας: Κι αυτό είναι κάτι που η σημερινή πεζογραφία μας έχει αγνοήσει προκλητικά ως τώρα».
Ενδιαφέρουσες απόψεις αναπτύσσει ο Κούρτοβικ για τη «γυναικεία» λογοτεχνία; Ναι, υπάρχει σήμερα σημαντικός αριθμός γυναικών που γράφει. Όμως: δεν υπάρχει ομοιογένεια (π.χ. τι κοινό έχουν η Μάρω Βαμβουνάκη με την Άλκη Ζέη ή η Μαργαρίτα Καραπάνου με τη Μάρω Δούκα;). Ύστερα, στο έργο των νεότερων γυναικών πεζογράφων «κυριαρχεί το ιδιωτικό, το προσωπικό βίωμα». Οι περισσότερες νεότερες πεζογράφοι εκφράζουν, άθελά τους, τον μακραίωνο αποκλεισμό της Ελληνίδας από τα κοινά και την ελλιπή αφομοίωση της «απελευθέρωσης»των τελευταίων χρόνων. Θα πρέπει να περιμένουμε να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία αφομοίωσης για να έχουμε πραγματική γυναικεία λογοτεχνία, όπως υπάρχει σε αρκετές χώρες του εξωτερικού».
Τα Νέα