Δημήτρης Νόλλας, «Μικρά ταξείδια», Αθήνα, Καστανιώτης, 1998. Σελ. 224 Μέσα σε ομόλογο κλίμα εντοπίζεται και η συμπεριφορά των διακειμένων. Εντονότερη είναι η παρουσία των παραθεμάτων που παρεμβαίνουν κατά τη ροή του κειμένου, συνήθως χωρίς σαφή δείξη προέλευσης ή (ενίοτε) με απλή δείξη καταγωγής. Φαίνεται έτσι ότι δεν ενδιαφέρει η δήλωση της διακειμενικότητας ως σημαντικής κειμενικής…
Δημήτρης Νόλλας, «Μικρά ταξείδια», Αθήνα, Καστανιώτης, 1998. Σελ. 224 Η προσωπική γραφή του Δημήτρη Νόλλα έχει καταλάβει από πολύ νωρίς, εννοώ ήδη από την «Πολυξένη» (1974), και οπωσδήποτε οριστικά από το «Τρυφερό δέρμα» (1982), τον δικό της, σαφώς αναγνωρίσιμο χώρο στην ευρύτατη, πολύμορφη επιφάνεια που καλύπτει η ελληνική μεταπολεμική λογοτεχνία. Η γραφή του Νόλλα προβάλλει…
Δημήτρης Νόλλας, «Μικρά Ταξίδια», εκδ. Καστανιώτης, σελ. 209, Αθήνα 1998 Γνωστός και πολυβραβευμένος, ο Δημήτρης Νόλλας, υπαινικτικός, δηκτικός, αφαιρετικός, εικονολάτρης και (χαϊδευτικά) αναιδής, ολιγαρκής και λιγομίλητος, μας έδωσε νουβέλες και διηγήματα που σηματοδότησαν ένα άλλο είδος γραφής και ανάγνωσης των πραγμάτων. Ο Νόλλας έχει το σπάνιο χάρισμα να κάνει να υπάρχει ό,τι αποσιωπά. Τα κενά…