νυν δε ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων,
ο των τόκων εστί καρπός.
Νικολάου του Καβάσιλα, «Λόγος κατά τοκιζόντων»
Πριν από λίγους μήνες μοιράστηκαν 28 δις ευρώ στις Τράπεζες από τα χρήματα του δημόσιου ταμείου, από τα χρήματα όλων μας, για να τα δανείσουν εδώ κι εκεί, προκειμένου να «ζεσταθεί» η αγορά, (και με προτεραιότητα στην κατανάλωση αυτοκινήτων), και εντέλει να διασωθεί το ίδιο το τραπεζικό σύστημα.
Όταν τα χρόνια είναι δίσεκτα και το οικονομικό παρεδώσε φθίνει, η ανεργία αυξάνεται, και το όλο πράγμα έχει κάτι από ολοκληρωτικό πόλεμο, δεν θα ήταν αυτό το γεγονός αφορμή να εκδηλωθεί μια κοινωνική αλληλεγγύη, απαλλάσσοντας τους μικροδανειολήπτες από την πληρωμή των τόκων; Διότι βλέπουμε πως ενώ η κρίση βαθαίνει, ο τόκος παραμένει ζωντανός, θαλερός, αχόρταγος, αυξάνοντας σταθερά τα κέρδη του. Δεν θα ήταν καλύτερα να μηδενιστούν οι τόκοι των δανείων όσων αναξιοπαθούν και δυστυχούν λόγω της οικονομικής κρίσεως;
Ενώ παλιότερα, σύμφωνα με τη μαρξιστική διατύπωση, οι εργαζόμενοι για να επιζήσουν έπρεπε να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη, σήμερα βλέπουμε πως, καθώς απολύονται αγεληδόν, αυτό είναι άτοπο. Τώρα έχουν αρχίσει να ξεπουλάνε το ίδιο τους το σώμα, και δεν εννοώ την εκπόρνευση. Προσφέρουν κομμάτια του σώματός των, τα ζωτικά τους όργανα, προκειμένου να ξεπληρώσουν τα χρέη τους στις τράπεζες. Που θα πει για να επιβιώσουν. Αν αυτό δεν είναι πόλεμος, τι περιμένουμε να δούμε για να το καταλάβουμε;
Δεν θα μπορούσαν όλοι αυτοί οι τραπεζίτες και χρηματιστές, τους οποίους παρατηρούμε κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα μετ’ ευλαβείας να προσκυνούν, δεν θα μπορούσαν, λέω, αν όχι να καταργήσουν παντελώς τα λύτρα των χρημάτων που δανείζουν, τουλάχιστον να έβαζαν ένα πλαφόν, κάτω απ’ το οποίο να μην χρειάζεται ο υπόχρεος να πληρώνει τόκο; Και δεν λέω να τον εξαλείψουν, καθώς είναι γνωστό, πως αυτή η αιμοποσία είναι λόγος υπάρξεως του τραπεζικού συστήματος, και η κατάργησή της θα το εκμηδένιζε.
Συμπάσχοντες και συμπονούντες, ας δώσουμε όλοι ένα χέρι, να βάλουμε πλάτη για να περάσουμε τον κάβο, να μην αφήσουμε τον διπλανό μας στα νύχια του «κίτρινου τέρατος» που μόνον καταστροφή και εξαθλίωση φέρνει. Να μην καταντήσουμε να παγιωθεί μια κοινωνία αποτελούμενη από το είδος του “κυρ Αργυρού του Συρματένιου”, στο διήγημα του Παπαδιαμάντη, όπου όταν ένας συγχωριανός του ζήτησε δανεικά για να θάψει το παιδί του, εκείνος του απάντησε:
Τι σου χρωστάει άλλος να σου δώση λεπτά; Εσύ φταις που είσαι τεμπέλης, έτσι να έχουμε καλά στερνά, και δεν είσαι ικανός να ζήσης. Περισσεύουν λεπτά, να ’χουμε καλή ψυχή, για να βοηθήση κανείς κ’ έναν άλλονε; Εγώ δεν μπορώ να δώσω, έτσι να ιδούμε Θεού πρόσωπο, δεν μπορώ να δώσω παράδες στα χαμένα…
Χριστός Ανέστη.