Με αφορμή την οικονομική κρίση που γέννησε ο αδηφάγος καπιταλισμός ΜΑΖΙ με την δική μας, ΟΛΩΝΩΝ μας, απληστία για όλο και περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες, είναι μια καλή ευκαιρία να ασκηθεί κανείς στον έλεγχο των προσωπικών του ευθυνών και συμπεριφορών. Δεν συμβαίνει συχνά, γι’ αυτό και είναι χρήσιμο να επωφελείται κανείς, όταν η ευκαιρία παρουσιάζεται, όπως τώρα.
Ξέρουμε πως οι εκπρόσωποί μας – αυτούς που με τόση μοχθηρία οι δημοσιογράφοι αποκαλούν «πολιτικό προσωπικό», και τους οποίους εκλέγουμε κάθε τόσο για να διαχειριστούν το σπίτι μας, τις περισσότερες φορές ενδιαφέρονται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, για το δικό τους διαμέρισμα. Το χειρότερο είναι πως κλείνουν τα μάτια στις ληστρικές επιδρομές των προμηθευτών της πολυκατοικίας με αντάλλαγμα μίζες, δωράκια και είδη κουζίνας. Οι λιγούρηδες. Αυτοί που εκλέχτηκαν για να φροντίζουν το κοινό μας σπίτι.
Τώρα, το σύνθημα «να πληρώσουν όσοι φταίνε για την κρίση», κατά βάθος θα πει: να πεθάνει η χώρα. Να φουντάρει.
Ασφαλώς απ’ τη μια μεριά έχουμε αυτούς που έχουν συμφέρον, τους τοκογλύφους, ναι, τους τραπεζίτες, που πλουτίζουν με το να δανείζουν τον πάσα ένα δυστυχή κι αυτό σε συνεργασία με το «πολιτικό προσωπικό» που μεσολαβεί και αβαντάρει ένα τέτοιο πάρε δώσε, κερδίζοντας προνόμια και εξουσία. Κι από την άλλη έχουμε τους αχόρταγους, τους φαντασμένους, όλους αυτούς που το ’99 εξεγέρθηκαν κατά του Χρηματιστηρίου επειδή δεν τους εξασφάλιζε τα κέρδη που είχαν ονειρευτεί. Όλους αυτούς, που ενώ τα έσοδά τους (δηλ. αυτό που οι ίδιοι παράγουν) δεν το επέτρεπαν, εκείνοι εξακολουθούσαν να ζουν με δανεικά σε κόσμους φανταστικούς, γεμάτους πράντα, γκούτσι, μούτσι και πορτοφόλια φουσκωμένα κάρτες. Αν την κρίση πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν, γιατί πρέπει να εξαιρέσουμε τους δεύτερους απ’ το μερίδιό τους; Για την εξάρτηση που τους δέρνει, δεν έχουν προσωπική ευθύνη; Είναι νήπια, και τον λογαριασμό τους θα τον καλύψει κάποιος πατερούλης, για να μπορούν στον αιώνα να συνεχίζουν να ζουν με δανεικά; Ποιος έχει συμφέρον να τους αφήνει να υπάρχουν ως νήπια;
Και στο κάτω κάτω πότε πλήρωσαν εξίσου την ζημιά πατρίκιοι και πληβείοι, φεουδάρχες και κολήγοι, τοκογλύφοι και ξωμάχοι, αφεντικά και σκλάβοι; ΑΒΓ. Ακόμα κι όταν προς στιγμήν(1917) ανατράπηκε το ισοζύγιο πληρωμών, όταν ήρθε ο λογαριασμός μετά από 72 χρόνια (γιατί ο λογαριασμός ο κερατένιος την βρίσκει την διεύθυνση κι έρχεται πάντα), ήταν οι εξουσιαζόμενοι εντέλει που πλήρωσαν τη ζημιά, πληρώνοντας για όλους μας.
Και νομίζω πως όσοι προπαγανδίζουν μια τέτοια θέση – «να πληρώσουν την κρίση εκείνοι που την δημιούργησαν» -, είναι εκείνοι που σε καταστρέφουν πρώτα, προκειμένου να σε σώσουν αργότερα. Όταν τα ερείπια θα στοιβάζονται γύρω μας (εάν τα αφήσουμε να σωρεύονται, παρατηρώντας τα απαθείς), θα παρουσιαστούν αυτοί οι ίδιοι και θα προσφερθούν να μας σώσουν, παίρνοντας τη θέση των προηγούμενων αφεντικών. Όπως γινόταν, και θα γίνεται πάντα. Κι αυτό γιατί ο επί της γης παράδεισος έχει την οσμή σφαγείου και την γεύση συρματοπλεγμάτων. Κι αυτό κανένας δεν τον θέλει.
Χριστός Ανέστη.