Οι «προδότρες λέξεις», οι «ανόητες λέξεις» ή τα «ξέφτια των λέξεων που ψάχνουν στα τυφλά τον σκοπό τους μέσα σε ένα κείμενο ξεδοντιασμένο», όπως αποκαλούσε ο Νόλλας τα υλικά της τέχνης του, της άτιμης γραφής που πάντα τον κατηύθυνε και τον έκανε να γράφει σχεδόν από ανάγκη, δεν τον πρόδωσαν: τον ανύψωσαν, τον παρέσυραν και τον έκαναν να κατοικήσει στην καρδιά της αφήγησης, αφουγκραζόμενος τη φλέβα που πάλλεται και το ίδιο της το αίμα. Σαν εκείνον τον ήρωά του που θεωρούσε ότι περιδιαβαίνει στα σοκάκια ενός ηθογραφικού διηγήματος και όχι σε αυτά του Πειραιά, ο ίδιος έκοψε βόλτες στις ατραπούς της μικρής φόρμας και ανέδειξε κάθε ικμάδα των ελληνικών τρόπων και δυνατοτήτων της. Ευτυχώς, αυτή η πλήρης συλλογή με το σύνολο του διηγηματογραφικού έργου του Δημήτρη Νόλλα ήρθε να μας θυμίσει γιατί είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της νεοελληνικής ιστορίας και αυτός που είδε στην κάθε λεπτομέρεια όλους τους τρόπους της. Θαρρείς πως δεν υπάρχει κόγχη της ελληνικής γης όπου δεν πάτησε αφηγηματικά −από τα προάστια της Αθήνας μέχρι την επαρχία και τον Πειραιά− και είδος ανθρώπου −εργάτη, συνταξιούχου δημοσιογράφου, ονειροπαρμένου συγγραφέα, μοναχού ή τροτέζας− που δεν πέρασε από τις ιστορίες του. Η έκδοση ξεκινά με τις πρώτες του ιστορίες που γράφτηκαν το 1974 και περιλαμβάνει από το Τρυφερό Δέρμα (1982) έως το Ονειρεύομαι τους φίλους μου (1990) και τον Παλαιό Εχθρό, καθώς και διηγήματα που δεν είχαν ποτέ περιληφθεί σε κάποια συλλογή. Κατατοπιστικότατο το πολυσέλιδο επίμετρο της Τιτίκας Δημητρούλια που συνοδεύει την έκδοση.
(Τα διηγήματα 1974-2016) Ίκαρος
Πηγή: www.lifo.gr